Ready for take-off in 5.... 4.... 3....

Wat een IRRITANT geluid zeg, dat gekraak en gepiep van de instabiele 'barkruk' waar ik op zit te typen. Na een lange, vermoeiende dag kan dat er ook nog wel bij. Gelukkig is Nicolette bier aan het halen bij de 24-hours-winkel om de hoek.

Helaas is dit alweer het einde van de dag, dus erg logisch is het niet om op deze manier verder te typen. Goed, terug naar het begin dus.

"She's got a smiiiile and it seems to meeeeeeeeee"... 09:20. Ja, fijne wekker heb ik he? Snel onder de douche, de rest heeft toch een langere opstarttijd.

Toen ik beneden kwam was iedereen massaal aan de koffie, maarja, echte vrouwen drinken geen koffie... Ik niet althans.
Nicolette had besloten om voor ons allemaal 2 eiren te koken. 8 dus. En oja, Rianne en Robert sliepen er ook want die gingen op het huis passen en Robert zou ons naar het station heen en weer rijden.

De eieren waren wel nogal zacht gekookt. Heerlijk, als je daar rekening mee houdt. Zoals Tako dus niet deed. Resultaat: Een uur later vond hij nog alles naar ei ruiken (zijn hand in ieder geval). En toen hij een shaggie ging rollen was de grap "het smaakt naar ei" dan ook goed gevallen.

In de auto naar Muziekwijk luisterden we naar Hysterica. Ik, wachtte natuurlijk op het nummer Metal War. Ik wilde in ieder geval het refrein nog horen. Resultaat: Toen we er al lang en breed waren bleef ik nog even zitten om het af te luisteren :D Ja sorry hoor, maar we hadden het reisschema erg ruim genomen en het blijft gewoon een gaaf nummer!!

Ahh, de trein naar Utrecht. Nicolette werkt bij de NS die die had even geregeld dat we gratis in de eerste klas konden zitten. Tot aan de grens zouden we op die manier gratis reizen. Nou, dat beviel me wel! Ik word nog gebeld in de trein, gezellig nog even gekletst, je kent het wel.

Op Utrecht was het een GEKKENHUIS!! door de storm de vorige nacht was bij heel veel bovenleidingen de bliksem ingeslagen. Chaos dus. Ik verwachtte gestresste gezichten te zien bij mijn reisgenoten, maar integendeel! Vooral Nicolette als rasechte NS-er was helemaal in haar element. Praten met alle conducteurs, in haar korte broek en zonder cool blauw petje reizigers adviseren wat ze het beste konden doen EN natuurlijk per direct ons eigen schema aanpassen.

Resultaat: We pakten de internationale trein richting Dortmund al op Utrecht, terwijl we pas vanaf Arnhem hadden gereserveerd. Half uurtje staan met alle bagage, goed te doen ondanks de hitte en ruziende mensen (jamaar jullie moeten echt weg want wij hadden gereserveerd en mijn kind kan niet tegen veranderingen want ze is autistisch en en en... ZUCHT!)

Bij Duisburg moesten we overstappen, nog even wat broodjes gehaald, sigaretje erbij... Een Duitse jongere kwam naar ons toe en vroeg om een vuurtje. Zowel Nicolette als ik redden ons wel in het Duits en zoals we bijna allemaal weten lijkt Duits een beetje op Nederlands. Amanda was er neit echt bij en riep: O cool, nog een Nederlander!
...Nee, dat was Duits.
...Jamaar, ik verstond het!!
... Juist.

Tako werd geroepen door zijn blaas.
Toen Amanda doorhad dat haar lieftallige vriendje niet meer in de buurt was:
A: Waar is Tako?
N: Piesen.
A: Binnen?
N: Nee, niet pinnen, PIESEN!!!

Goed. Op naar de trein richting Dortmund. We zouden ongeveer om een uurtje of half 6 aankomen op het station. Of we het zouden redden, dat wist niemand, maar we gokten het erop.

In de trein kwam een gezellige dikke oude man in een Hawaii-shirt om onze kaartjes vragen. Hij had zelfs een echte knippert! De vergelijking met Nicolet, ook een wokraholic die voor de gein in haar vakantie-outfit de hele dag al conducteurtje aan het spelen was, was snel gemaakt. Ook kwamen er 2 (nieuw woord) Peggista's de trein instappen. Denk Peggy van Married With Children, inclusief ordinaire make-up en wiebelend zitje. Toen de bimbo's (sorry) ook nog eens met hun grote held Usher dat uit hun telefoonspeakers knalde begonnen mee te zingen was het plaatje helemaal compleet. Ze zijn er dus niet alleen in Almere, ze nemen de wereld over!!!!!! Gelukkig had ik nog wat Judas Priest op mijn telefoon. (Met oordoppen, zo beschaafd ben ik dan wel). Toch drong NOG een geluid mijn oren binnen, dwars door Painkiller heen:

Nicolette had denk ik niet meer door dat ze in een toch wel soort van openbare ruimte was want ze zat in een soort van kleermakerszit "Net Als Een Mens" te zingen van de Kleine Zeemeermin. Van conducteur naar disneyfiguur in minder dan 10 seconden!! Doe dat maar eens na...

In Holzwickerde moesten we uitstappen om vanaf daar met de pendelbus richting het vliegveld te gaan. Het was inmiddels iets over half 6 en we konden maar tot 6 uur inchecken! Race against time, what to do, what to do? De pendelbus kwam eens per kwartier dus het werd letterlijk met de minuut spannender. Om kwart voor 6 was de bus er. Ik vroeg in mijn beschaafdste Duits of ze alsjeblieft kon vertellen hoe lang het rijden was naar het vliegveld. Het antwoord: Ongeveer 5 a 6 minuten... Goed, dan hangt het er dus nog vanaf hoe snel we de terminal kunnen vinden.
Als je Schiphol gewend bent, zakt de moed je al snel in de schoenen. Maar gelukkig was dit vliegveld een beetje van het formaat waar de gemiddelde Nederlandse supermarkt mee kan concurreren.
Dat was dus goedgekomen...

Op het vliegveld zelf is niets gebeurd dat ik hier kan vermelden aangezien ik neit weet hoe oud de jongste lezertjes zijn.
Ik kan natuurlijk wel hinten dat er automaten waren bij de dames-WC's waar niet alleen maandartikelen verkrijgbaar waren maar ook diverse beschermende en zelfs trillende dingen. Bij de mannen-WC waren zelfs volledige nagemaakte vrouwelijke lichaamsdelen verkrijgbaar voor 3 euro die je ergens overheen kon plaatsen! En dan vrouwen met kledingstukken die ver boven de knie eindigen en geen pijpen hebben die voorover bukken... Je snapt het.

En het was al warm genoeg, kan ik je vertellen. Sodeju. Ik voelde het niet alleen zelf, ik zag bij anderen ook zweetplekken ontstaan op de meest creatieve plaatsen.

In het vliegtuig was het gelukkig een stuk koeler. Koud, zelfs. Er blies een airco-dingetje recht op mijn schouder die nu ook niet helemaal meer mee wil werken.
Achteraf blij toe, want ik hoorde van Nicolette die naast me zat dat het vrouwtje naast haar wellicht wat zenuwachtig was voor de vliegreis en dat die stress op haar darmen sloeg.
Ik vond het wel meevallen, ik rook niets. Maar mijn schouder begon toch wel erg veel pijn te doen ondertussen.
Ongeveer 5 minuten voor de landing kwam ik erachter dat ik het airco-dingetje ook nog dicht kon draaien. Beetje laat misschien. Maar toen kwam ik erachter dat Nicolette misschien toch een punt had.

Gelukkig konden we toen ook heeeel snel het vliegtuig weer uit, om in 3 minuten met de bus naar de terminal gebracht te worden. Ik had met mijn laaaaaaatste beltegoed iemand ge-smst omdat ik de tussenstand van de WK-finale wilde weten. Nicolette gaf aan dat ze het liever niet wist. (Misschien is het je opgevallen dat Amanda en Tako wat minder worden genoemd in dit deel. Wat zal ik zeggen? Ze vonden elkaar interessanter dan de omgeving in dit stadium...)

Op gegeven moment deed ik alsof ik mijn telefoon voelde trillen en riep heel hard: 3-1 voor Nederland! Na een uitbundige reactie van Nicolette: Nee grapje, ik had nog niets binnen.
Ik vrees voor een wraakactie. Maargoed.

Op het vliegveld zelf werd de wedstrijd ??gelukkig?? op een groot scherm afgespeeld. Een Hongaarse meneer vroeg zich wel in het Duits hardop af of we niet stiekem deden alsof we Nederlanders waren. We waren dan wel fanatiek, maar bij de naam Braafheid ging er nou eenmaal geen enkel belletje rinkelen bij ons. "Sind sie wirklich Hollaender? Braafheid ist von Bayern."
...En bedankt.

Tussen de eerste en tweede helft van de verlenging moesten de teams even wisselen. Amanda: "Moeten ze dan allemaal gewisseld worden? Ze mogen toch maar 3 mensen per wedstrijd wisselen? Maar zit er dan een heel extra team voor Nederland op de reservebank?"

Dat zijn wel heel veel vragen met moeilijke grote-mensen-antwoorden, dus we hebben het geprobeerd zo kort mogelijk uit te leggen. Gaan we verder niet op in, ik wilde het alleen even meegeven.
Na een teleurstellende finale (need I say more?) gingen we er maar eens proberen achter te komen hoe we bij Casa Della Musica zouden komen. Gelukkig ging er een minibusje dat ons voor de deur zou afzetten.

Dus nu zijn we weer bij het irritante piepende barkrukje dat inmiddels is ingewisseld voor een normale stabiele houten stoel. In Jeugdhotel Casa Della Musica (klinkt Italiaans he? Yay!! Italiaans! O nee, Hongaars...) Tijdens het typen ben ik een auditief getuige geweest van een handdoek-slap-oorlog tussen wat Spaanse jongens (gun die kerels ook een lolletje na eerder vanavond, daar is niets homo-achtigs aan!!), twee Fransozen die ook op onze kamer slapen en tijdens onze rondleiding in hun boxer in de kamer stonden en een beetje schrokken van het feit dat er 3 dames en een Tako binnen kwamen wandelen (dit was voor het typen), kokende mensen, dampende mensen, walmende mensen, allerlei soorten mensen! Aan diversiteit en creativiteit is geen gebrek. (Creativiteit... Nouja, probeer je voor te stellen dat er stepjes te huur zijn voor E 2,50 per dag met een lijstje NADELEN ernaast in het Engels... Maar toch ook zeker 2 voordelen. Ofzo.)

Na al deze indrukken denk ik dat dit een mooi moment is om de dag af te sluiten met het lokale bier: Arany Aszok A Sorom dat net als Heineken smaakt en de wetenschap dat we allevier nog geen flauw idee hebben wat we morgen gaan doen.

Groeten van Joyce, blogster namens de JANTjes!

PS Mam, het badpak is goedgekeurd door zowel Amanda als Nicolette. Tako vond het ook wel mooi maar mocht dat niet te duidelijk laten blijken omdat dat misschien verdacht zou zijn gezien het feit dat vriendinlief ernaast zat. Het jurkje erbij maakte het helemaal af, Nicolette kwam met het sublieme idee dat het ook achterstevoren kon, dus met de zigzag achter! Het jurkje bedoelen we dan he, niet het badpak.)